Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet

Een vette computercrash. Dat is de reden dat ik nu pas mijn dagboek bijwerk. Het is dus niet zo dat de uitslag die ik afgelopen woensdag heb gekregen dermate verontrustend is dat ik helemaal niks meer te schrijven heb. Neuh .. wat dat betreft heb ik precies te horen gekregen wat ik al verwachtte. Het is niks kwaadaardigs en het zit niet diep. Net als vorige keer. Het zegt dus niet zoveel. Pas over een half jaar weten we echt of mijn binnenste weer helemaal schoon is. Ben bang dat mijn kinderwens zo'n lange periode in de wachtkamer niet meer overleeft.

Het is natuurlijk goed nieuws, daar niet van. In de drie centimeter baarmoederhals die nu in totaal is weggesneden zitten wel afwijkingen maar die zijn dus goedaardig. Het hoort er niet te zitten maar het kan niet meteen kwaad. En het is ook zoals dat zo mooi heet niet invasief. Het blijft dus lekker veilig aan de oppervlakte. Al met al ben ik wel meer dan de helft van m'n baarmoederhals kwijt.

Tuurlijk ben ik blij met deze uitslag. Beter dan dat ze nu al meteen overgaan tot drastischere maatregelen. Zoals daar zijn het compleet verwijderen van m'n baarmoeder en consorten. Maar omdat ik na de vorige operatie exact hetzelfde te horen kreeg en toen na een half jaar alsnog het deksel keihard op m'n neus kreeg, durf ik nu niet meer een gat in de lucht te springen. Begrijpelijk, toch?

Dat hoera-moment bewaren we dan maar tot april 2009. Dan mag ik terugkomen voor weer zo'n duivels uitstrijkje. In mei van dit jaar waren we eindelijk zover dat we weer voorzichtig onze kinderwens van stal durfden te halen. Uitgaande van positieve berichten over mijn baarmoeder. Helaas liep dat anders. Nu zijn we bijna een half jaar en een operatie verder en ben ik een tikkie lamgeslagen. Kan iemand me dat kwalijk nemen?

Hoe graag ik er ook een broertje of zusje voor Kasper bij zou willen hebben.. ik begin steeds meer in te zien dat het een illusie is. In april 2009 ben ik al 42. Een eventueel besluit over wel of niet kan ik persoonlijk pas nemen als ik zeker weet dat het goed zit bij mij van binnen. Dat kan dus op z'n vroegst over een half jaar. En als we dan al besluiten om er nog een keer voor te gaan, is het nog maar de vraag of het lukt. En hoeveel tijd dat gaat kosten.

Al met al ziet er weinig hoopvol uit. Ik moet het maar uit m'n hoofd gaan zetten. Zwanger zijn zit er voor mij gewoon niet meer in. Gelukkig weet ik wat het is om zwanger te zijn en moeder te worden. Ik dank God op m'n blote knietjes dat het me gegeven is. Maar een tweede keer .. nee. Ik heb het opgegeven. Daar zal ik vanaf nu echt mee moeten gaan leven.

Blader hier terug in ons dagboek.

Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet?
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet?
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet
Lees ook:Dagboek IVF: we doen het dus niet!
Lees ook:Dagboek IVF: we doen het dus niet!