Ieder z’n ding natuurlijk. Maar persoonlijk heb ik nooit begrepen dat moeders koud drie maanden na de geboorte van hun kindje alweer aan de slag gaan. En vooral dat ze hun baby dan doodleuk op de crèche stallen. Valt er geen andere oplossing te bedenken? Kan papa niet minder gaan werken of ouderschapsverlof opnemen bijvoorbeeld? Mijn kindje heb ik pas op 1-jarige leeftijd naar een kinderdagverblijf gebracht. Omdat hij eraan toe was om met andere kindjes te spelen. Niet omdat ik zonodig moest gaan werken. Ik slaak dan ook bijna een zucht van opluchting dat er nu een onderzoek is waaruit blijkt dat baby’s van drie maanden inderdaad stress ervaren als ze naar de crèche worden gebracht. Wake-up call? Laten we het hopen!
Ouders zouden hun kind pas naar de opvang moeten brengen als hij of zij 1 jaar is. En niet vaker dan drie dagen per week. Ik ben het helemaal eens met dit advies van orthopedagoge Esther Albers. Ze promoveert binnenkort aan de Radboud Universiteit Nijmegen op een onderzoek naar baby’s in de kinderopvang.
Voor haar onderzoek ‘The challenges of child care for very young infants’ volgde Albers negen maanden lang 64 baby’s. Thuis èn op het kinderdagverblijf. Met speekselmonsters bepaalde ze de hoeveelheid stresshormoon (cortisol). Ze maakte ook video-opnamen. Verhoogde cortisolwaarden bij baby’s op de crèche bevestigen dat de overgang van thuis naar een kinderdagverblijf stressvol is voor een baby’tje.
Lees meer over dit interessante onderzoek in De Volkskrant.
En dan nog even heel kort door de bocht .. De moeders die ervoor kiezen om na drie maanden weer te gaan werken en hun kind dan al naar de creche brengen, zijn waarschijnlijk de moeders bij wie alles in het leven heeft meegezeten. Die alles (van hun carriere tot het krijgen van kinderen) hebben kunnen plannen. Gewoon door blijven wandelen op het uitgezette pad (ook al gebeurt er zoiets ingrijpends in je leven als de geboorte van een kind), past uiteraard helemaal in dat perfecte plaatje.
Fijn dat ze zoveel geluk hebben gehad in het leven, maar wordt het dan niet eens tijd dat ze bij de geboorte van hun kind in eerste instantie aan het welzijn van dat kleine guppie denken in plaats van aan zichzelf? Of is dat zelfs teveel gevraagd? Begrijp me goed .. in dit geval geldt het net zo goed voor papa dat hij zijn levenssituatie opnieuw bekijkt en prioriteiten stelt. Moet hij misschien ook minder gaan werken om mama de kans te geven zich verder te ontplooien? Het maakt voor een baby natuurlijk niks uit of mama of papa thuis blijft. Als het kindje maar niet uit zijn veilige vertrouwde omgeving weg hoeft.
Waarschijnlijk zijn deze ouders zo planmatig bezig dat ze hun toekomstige baby al ingeschreven hebben voor kinderopvang op het moment van de conceptie. Of misschien zelfs al daarvoor? Een kind kun je toch gewoon plannen. Een kind krijg je niet, dat neem je. En je vult alles eromheen zoveel mogelijk naar jouw wensen in. Ook al staat je baby bol van de stresshormonen omdat hij noodgedwongen al na drie maanden het huis uit moet. Jammer dan! Papa en mama hebben verplichtingen.
Ik begrijp daar helemaal niks van. Kijk eerst eens naar je kindje als het geboren is. En bepaal dan of hij of zij misschien een kindje is dat liever lekker thuis blijft bij mama (of papa .. dat maakt natuurlijk geen bal uit). Maar besteed het in godsnaam niet verplicht uit aan wildvreemde leidsters op de creche omdat jij zonodig je ego moet laten gelden. Je kunt toch wel een jaartje van je leven wat minder werken als dat beter is voor je baby? Waarom zet je anders zo’n wondertje op de wereld?
Hou me ten goede he .. ik heb het hier niet over alleenstaande moeders die elke cent moeten omdraaien en wel moeten gaan werken om hun kroost te verzorgen. Dat is een heel ander verhaal. Ik heb het hier over mama’s en papa’s die puur en alleen voor zichzelf krampachtig vast willen houden aan hun baan. Mede omdat het toch wel lekker is, twee auto’s voor de deur en drie keer per jaar op vakantie. Dat is echt nergens voor nodig. Zeker niet als het slechts om een jaartje gaat waarin er misschien wat minder geld binnen komt. En die gevreesde carrièrebreuk moet je dan ook maar even voor lief nemen. Je doet het voor je eigen vlees en bloed!
Hopelijk blijft het deze ouders (en hun kinderen) in hun verdere leven zo voor de wind gaan. Want in hou mijn hart vast als het wel eens een keertje mis gaat. Als de dingen anders lopen dan gepland. Mijn god, wat een ramp zou dat zijn!
Misschien opent bovenstaand artikel in De Volkskrant hun ogen. En besluiten ze misschien een dagje minder te gaan werken zodat hun prulleke in het eerste jaar van zijn of haar leven lekker thuis groot kan groeien. Zonder allerlei onnodige stresshormonen in het bloed. We zetten toch zeker geen kinderen op de wereld om ze uit te besteden?
Lees ook:Werkende moeders missen mijlpalen
Lees ook:Werkende moeder is gezonder
Lees ook:Dure kinderopvang houdt mama thuis
Lees ook:Moeder couveusekindje krijgt langer verlof
Lees ook:Langer vaderschapsverlof, langer leven
Pas met 1 jaar aan de crèche overdroeg…….
Kinderen hebben behoefte aan minimaal 1 betekenisvolle ouder die constant aanwezig is en voorbeeld gevend is.
Wie wil nu voor zijn kinderen de steeds wisselende crèche medewerkers.
Bij ons hebben wij het zo geregeld dat 1 ouder gewoon altijd thuis is voor de kinderen. Goh jij bent er altijd voor jullie kind, hoorde ik wel eens een vriendje jaloers zeggen.
Nu in de pubertijd is de omgang met vrienden wat belangrijker.
Maar tot die tijd hebben wij als ouders ! voor ons kind gezorgd.
Ik vind jouw reactie tegen ouders die hun kinderen in een crèche zetten veel overdreven. Oké, er zijn sommige mensen zoals je beschrijft, maar er zijn ook mensen zoals ik, die geen andere keuze geeft. Ik en mijn man MOET werken om geld te verdienen zo dat wij kunnen ons kind goed verzorgen, zo dat wij ons huis kunnen betalen, ons auto’s in goed orde houden, en ons water en elektriciteit kunnen blijven betalen zodat wij het beste leven aan ons kindje kunnen geven dat wij kunnen. Ik zou heel graag thuis blijven tot mijn kind één jaar oud is, maar die luxe heb ik niet. Wij zijn niet “independently wealthy”. Wij hebben geld nodig, dus wij moeten gaan werken. Ik mag alleen zo veel verlof vragen voordat ik moet mij beginnen zorgen maken dat ik mijn baan nog hebt. Daar zijn ook andere opvang beschikbaar. Wij hebben gekozen voor een onthaalouder, wat meer huiselijk is, met minder kinderen, en dus meer aandacht voor elk kind daar.
Auto’s?????
Auto’s ja. Als beide werken kan dat handig zijn en is het geen reden om te moeten werken, dat blijft de toekomst van je kind. Beetje vooruit kijken.
PS.
ellendig, dat ge-oordeel over een ander…
Helemaal mee eens. Ik ga vandaag mijn meisje voor het eerst brengen, ze is 10 weken. Ik wil dit echt NIET maar ik moet wel. Wij hebben geen luxe, enkel een oude auto. Maar de pech net dit bedrag te verdienen dat we geen toeslagen krijgen, en dus precies uitkomen. Optie om dus later of minder te gaan werken is er niet.
Erg kort door de bocht dit.
Ik begrijp niet hoe je uitspraken durft doen als “De moeders die ervoor kiezen om na drie maanden weer te gaan werken en hun kind dan al naar de creche brengen, zijn waarschijnlijk de moeders bij wie alles in het leven heeft meegezeten. Die alles (van hun carriere tot het krijgen van kinderen) hebben kunnen plannen. Gewoon door blijven wandelen op het uitgezette pad (ook al gebeurt er zoiets ingrijpends in je leven als de geboorte van een kind), past uiteraard helemaal in dat perfecte plaatje.
Mijn dochtertje gaat sinds ze 6 maanden oud is naar de crèche, omdat wij beiden fulltime werken. En nee, mij heeft niet alles meegezeten in het leven. Ik ben mijn beide ouders verloren toen ik nog een tiener was, heb zware operaties en behandelingen moeten odnergaan om mijn kindje te krijgen, heb zelf mijn studies moeten betalen enz.. .
Dus denk aub eens na voor je zo van die domme uitspraken doet.
Er zijn trouwens deskundigen die de resultaten van deze studie tegenspreken (bron: Het Nieuwsblad). Een beetje kritisch zijn zou niet misstaan.
Liesbeth, ook vind het een zeer ongenuanceerd stuk met vele aannames, maar ja dat levert natuurlijk wel discussie op
.
Ik verzucht juist heel regelmatig dat ik zo blij ben met het KDV waar mijn dochter al sinds 10 weken oud (nog sneller dan 3 maanden, slechte moeder ben ik he) naar toe gaat. Ik ben er van overtuigd dat zij een er een leuker, spontaner en vrijer kind door is geworden en ik een betere en leukere moeder.
Ik vind kinderen die niet naar een KDV gaan juist heel zielig (en zeker de thuisblijvende moeder).
En zeker als er ook maar iets niet goed zou gaan op het KDV, het kind niet kan aarden, voortdurend ziek is of simpelweg niet gelukkig is, ga je op zoek naar andere oplossingen (waarvan fulltime thuis blijven de laatste mogelijkheid die niet bij voorbaat uitgesloten is).
En dit alles heeft niets met voor de wind gaan te maken. De huizen zijn duur, en hypotheken betaald (ook voor mensen met ‘maar’ 1 auto en geen vakanties.
Zowel mijn meisje als ik (en haar papa) zijn gelukkig en tevreden met de situatie. En dat is het belangrijkste. En ieders keuze daarin, moet gerespecteerd worden. En dat doe jij niet in bovenstaand stukje. Vandaar dat ik de onbedwingbare behoefte had om even te reageren
>
Zo, en nu weer aan het werk !
Volgens mij heb ik nergens geschreven dat het ‘slechte’ moeders zijn die hun baby’s al vanaf drie maanden naar de creche brengen. Wie de schoen past trekke hem aan zou ik zeggen .. Het stukje begint bovendien met ‘ieder z’n ding natuurlijk’. Ervan uitgaande dat iedereen vrij is in dit land om te doen en te laten wat hij of zij wil. Ik respecteer dus ook ieders keuze. Wat ik alleen maar wil zeggen is dat er ook manieren zijn om het anders te doen. Een jaartje is volgens mij voor iedereen te overbruggen. Eigenlijk gaat het met zwangerschapsverlof nog maar om negen maanden. Het moet toch mogelijk zijn om dat met regelingen als ouderschapsverlof etc. dicht te timmeren als papa en mama daar samen een oplossing voor willen vinden. Zodat het kindje in zijn of haar eerste levensjaar de mogelijkheid krijgt om groot te groeien in een vertrouwde omgeving en bij de mensen met wie het een sterke band moet opbouwen. Ik zeg ook niet dat moeders helemaal niet moeten gaan werken. Onzin. Maar er zijn zoveel andere creatieve oplossingen te bedenken waardoor je kindje niet uit huis hoeft. Zeker niet als het nog zo, zo klein is.
Vanaf een jaar denk ik zelfs dat het BETER is om je kind naar de creche te brengen. Om met andere kindjes te kunnen spelen, te socialiseren. Dat doe je dan echt in het belang van je kindje. Maar dat eerste cruciale levensjaar doe je je kindje er – zoals dit onderzoek aantoont – duidelijk geen plezier mee.
Wat ben jij een kortzichtig iemand zeg. Ik ben moeder van 3 gezonde kinderen die zelfs al voor de 3 maanden naar de opvang gaan. Het gaat om de pedagogische visie die er is op een kinderdagverblijf. En dat ben ik dan met je eens, die is op veel plekken niet goed. Maar verdiep je in de soorten opvangen en dan heeft een baby geen stress. Hier is ook onderzoek van . Dus misschien een goede tip: kijk verder dan 1 onderzoek er zijn veel meer onderzoeken.
tsja tsja tsja, ik denk dat het zowel aan de moeder als het kind ligt. Ik heb een heel vervelend zwangerschapsverlof gehad, met evel stress en mineur. Denk dat mijn kind daar meer last van heeft gehad dan met 10 weken naar de creche. Tuurlijk als je wil kun je een jaar thuis blijven, met 16 weken zwangerschapsverlof en 26 weken ouderschapsverlof kom je al een heel eind (en een berg spaargeld), maar ben het gewoon niet eens met de redenatie. er wordt gekeken naar het thuisblijven van het kind, terwijl er net zo goed iets aande fluctuaties, groepsgroottes, en scholing van personeel op het KDV gekeken kan worden.
Ik zou wel eens het verschil willen zien van éénkennige kindjes die op 1-jarige leeftijd in het creche geweld gestort worden (na een jaar in mama en papa’s cocoon gleefd te hebben) en die van 10 weken, die langzaam meegroeid in het creche leven. Wellicht tip voor vervolg onderzoek?
Het is in alle gevallen persoonsgebonden, met de moeder als kind als hoofdrolspelers. Ik ben blij dat wij het op deze manier gedaan hebben, zoals jij blij bent dat je het op jou manier gedaan hebt.
Oke, ik heb het stuk nog ongenuanceerder gelezen dan dat je het geschreven/ bedoeld heb (ik trek ‘m aan hoor die schoen).
Ik heb jaren gewerkt in de kinderopvang. De uitkomst van dit onderzoek verbaasd me niks. Al tijdens mijn opleiding leerde ik dat er aan kinderopvang risisco’s verbonden zijn. het kind moet zich in het eerste levensjaar kunnen hechten. Dat gaat moeilijk als deze door te veel leidsters worden verzorgd.Ik heb zelf ook op een babygroep gewerkt en vond het behoorlijk frusterend dat er zo weinig tijd was voor individuele aandacht.Veel van mijn collega’s vonden dit ook.Het zijn mensjes en ze verdienen beter.
En eenkennigheid is een normale fase, waar kinderen vanzelf overheen groeien, mits ze een sterke basis hebben van vertrouwen in de opvoeders. Veiligheid geeft juist het zelfvertrouwen om andere relaties aan te gaan
Beste Liesbeth kombrink,
Door zo’n domme opmerkingen krijgen al de ouders die hun kindje wel naar een opvang doen echt hartzeer.
Spijtig dat je er zo overdenkt Liesbeth Kombrink, niet iedereen heeft die luxe om thuis te blijven.
Of je kan het natuurlijk ook anders bekijken… je kan je kind isoleren van de buitenwereld en dan plots op 1 jaar de hele wereld tonen, zal dit ook niet voor stress zorgen?
Ik ben zeker dat iedereen dat een wondertje op de wereld zet, meer dan z’n best doet en zoveel mogelijk in het teken van z’n kindje leeft.
Maar het is zeker vervan gezegd dat die allen hun leven zo perfect gelopen is en zo berekend, je kan de mensen moeilijk oordelen zonder hen te kennen.
Mijn geluk en levensdoel is mijn kindje maar om hem gelukkig te maken moeten er ook centjes zijn voor zijn verzorging en die krijg je nu eenmaal zeker niet door thuis te blijven en alleen met liefde.
Met vriendelijke groeten,
Dorina
Beste Liesbeth Kombrink,
Jammer te lezen dat jij zo negatief staat in het leven. Ik heb anders een tip voor jou:
Oordeel en veroordeel niet opdat je zelf niet geoordeeld en veroordeeld wordt.
Mensen hebben tegenwoordig zo snel hun oordeel over iets. Is het niet het uiterlijk en voorkomen van iemand, dan valt men wel weer over een bepaalde situatie , waarin iemand zich bevindt.
Waarom veroordelen we toch zo snel, een tweede impressie geeft meestal een totaal ander beeld. Is het niet zo dat we eerst onszelf eens op de kop moeten keren en goed bij ons zelf te rade gaan, niemand is perfect. Ik zou zeggen: ogen en oren open en laat een ieder in zijn waarde!
Wat een bekrompen stuk!!!!!
Zullen de ouders die hun kind naar de opvang brengen wel iets weten over de werking van de sociaal emotionele ontwikkeling van kinderen.
Hoe die onstaat, ik denk het niet! Misschien als ze zich daarin verdiepen (als ze zich in hun kind verdiepen) dat ze er dan achterkomen hoe schadelijk opvang op jonge leeftijd is voor kinderen. Hoezo al die gedragsproblemen?
Ik ben het helemaal met je eens! Kinderen ervaren stress in de kinderdagverblijven. Verschillende verzorgers, heel veel kinderen, weinig tijd en de verzorgers kunnen vaak niet gelijk adequaat handelen op de behoefte van de kinderen.Ze zijn vaak ziek, dit heeft niet altijd te maken met de verschillende virussen die er rond banjeren. Maar met het stresshormoon cortisol.
Misschien toch even volgend artikel lezen beste herma…
of denk je het echt beter te weten dan een pedagoge en gedragstherapeute. Bisschophttp://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GKC2QSA0F
Tja als je echt niet verder kan kijken dan je neus lang is… misschien toch best eerst een boek vastnemen en dan praten.
Met vriendelijke groeten
De eeuwige aanval van moeders naar moeders.
waarom zo bekrompen denken, denk je nu werkelijk dat veel moeders neit liever bij hun pasgeboren kindje zitten dan ze naar de crech te brengen? Wereken voor de extra luxe , tweede asuto etc, in welke tijdperk leef jij??
In de alsmaar duurder wordende tijd zul je wel moeten werk, baby of geen baby, niet iedere vrouw heeft een man die zoveel verdient dat zij thusi kan zitten. De meeste zullen echt zelf moeten werken!
Je kinderwens opzij zetten omdat je niet thuis kan zitten met je baby, stap uit die waan!
Houd op om ander werkende moeder te bekritiseren en steek je oordeel in iets posititiefs working moms for moms, een netwerk voor werkende moeders ofzo.
Kijk maar op http://www.nu.nl saat net vandaag een nieuw artikel op over baby’s in de creche
en ik ben leerkracht en orthopedagoog! Heb dus genoeg boeken gelezen en recente onderzoeken gelezen over het effect op jonge kinderen.
Ik denk alleen dat sommige ouders die wel een keus hebben kiezen voor een luxe leven met tweede auto en dure vakantiesi.p.v. voor hun kind.
De zorg en toewijding voor je kind is ook een keuze.
Niet voor alle ouders maar wel voor heel veel ouders.
Juist! De spijker op de kop, Herma. Mijn stukje is vooral bedoeld voor de ouders die wel een keus hebben. Ik schrijf ook heel duidelijk dat er alleenstaande ouders zijn die geen keus hebben. Zij moeten echt gaan werken omdat ze anders simpelweg geen brood op de plank hebben. Maar in de meeste gevallen hebben tweeverdieners wel een keus. Als je kinderen krijgt moet je er ook voor zorgen. En niet je oude leventje voort willen zetten. Met de komst van een kind ontstaat een nieuwe situatie die van iedereen aanpassing vraagt. Maar als je je kindje al voor het eerste levensjaar naar de creche brengt doe je dat toch vooral in je eigen belang. Jij (mama of papa, dat maakt niet uit ..) vindt dat je moet werken. Voor je carriere of voor het geld, ook de reden doet er niet toe. En daarom moet je kind zo snel mogelijk na de geboorte de deur uit. Maar je kindje doe je er echt geen plezier mee hoor .. Vanaf ongeveer een jaar (als je kindje echt bewust contact gaat zoeken met andere kindjes) is het een ander verhaal. Dan heeft de creche ook een socialiserende en eventueel educatieve functie. Maar voor die tijd is het toch vooral een kwestie van ‘dumpen’. Vandaar mijn pittige stukje dat door ouders die zich aangesproken voelen wordt gezien als een aanval.
Ik met mijn kindje die maar 2 dagen per weer naar de opvang gaat, en voor de rest zich in een veilig, knusse en liefdevolle omgeving bevind… ik voel me idd ook aangevallen en dit omdat je je mening met de verkeerde woorden naar voor brengt.
Dumpen… ???? nee niet echt met veel verantwoordelijkheid en respect verwoord, dit doe je om aan te vallen.
Ik hoop liesbeth dat jij perfect bent en nooit je kind naar een oppas brengt zodat jij uit eigen belang een dag of avond plezier kan beleven… want dat is nu eenmaal ook dumpen.
Met vriendelijke groeten,
Dorina
De illusie dat ik het perfect doe heb ik zeker niet. Misschien doe ik het juist wel helemaal verkeerd .. het zou best kunnen dat er binnenkort een onderzoek verschijnt waaruit blijkt dat het juist helemaal verkeerd is om je baby het eerste jaar zo te cocoonen. Dat zou kunnen. Dit onderzoek verleidde me echter meteen tot het ventileren van mijn mening omdat het exact aansluit bij hoe ik het zie en voel.
Wat hier volgens mij ook verkeerd wordt begrepen is dat het geen keuze is tussen wel en niet naar de creche brengen. Het gaat erom dat dit in het eerste levensjaar van het kindje misschien niet zo goed zou kunnen zijn voor je baby. Dat is iets waar je als ouders over na moet denken. Wil ik dat mijn kindje aandoen of zoek ik een andere oplossing die voor iedereen (dus ook voor de baby) goed is. Het gaat ook slechts om een JAAR uit een heel mensenleven. Ik blijf van mening dat daar met wat creatief denkwerk wel een mouw aan te passen moet zijn. Papa tijdelijk wat minder werken, mama tijdelijk wat minder werken, ouderschapsverlof .. dan kom je volgens mij al een heel eind.
Hoeveel mensen zouden hun auto vier of vijf dagen per week aan een vreemde uitlenen? Waarom doen zoveel stellen dit dan wel met hun baby?
Ieder z’n ding natuurlijk. Maar persoonlijk lees ik vooral de eenzijdige mening van een zeer gefrustreerde vrouw. Die ook nog eens verdacht vaak op internet te vinden is. Aandacht die je ook aan je kind kan besteden?
Je werk doen als blogger kan nou eenmaal niet zonder dat je op internet zit. Welkom in de wereld van 2.0!
Seg liesbeth,
Ga je nu zeggen dat je heel die tijd dat je thuis bij je kindjes was nooit je laptop geopend hebt?
tja zou niet mogen é aangezien dit je werk is.
Had jij niet heel die tijd je blog op actief staan?
Ik ben zeker dat je hier wel een antwoord voor hebt klaar staan, maar ik ben ook zeker dat je die periode best wel vaak connectie hebt gemaakt met de wereld van 2.0
Dus beste Liesbeht het komt erop neer dat ook jij hebt gewerkt terwijl je kindjes thuis waren alleen met zo een job heb jij het geluk te kunnen kiezen wanneer je dit doet en dus je kindjes bij u kunnen blijven.
Maar een wereld met enkel bloggers (wat ik dan weer meer een hobby dan job vind) is nu eenmaal niet productief en dus heb je al die anderen ook nog nodig en die kunnen hun job dan weer niet thuis uitoefen.
Met vriendelijke groeten,
Dorina
De kern van de kwestie is niet dat moeders niet zouden moeten werken. Integendeel! Vrouwen moeten absoluut blijven particperen op de arbeidsmarkt, ook als ze kinderen krijgen. Ik zeg alleen dat er een betere verdeling kan worden gemaakt tussen zorg voor je kinderen en je job. Zeker in het eerste levensjaar van je baby zou je misschien kunnen overwegen om wat minder te werken en wat meer te zorgen. Dat is goed voor je kindje, en misschien ook wel beter voor jezelf. Er zijn ook nog papa’s in het spel die wat minder kunnen werken en voor de kinderen kunnen zorgen. Een kind krijg je samen en voed je samen op.
Ik heb zelf ook bewust een stap terug gedaan qua werk in het belang van mijn kind. Inderdaad heb ik werk (schrijvend journalist) dat ik in de meeste gevallen thuis kan doen. Dat is een luxe positie, dat besef ik. Maar ik heb in ruil voor die vrijheid ook een fors stuk inkomen in moeten leveren. Je kunt nou eenmaal niet ALLES hebben in het leven .. dat zouden mensen eens wat meer moeten beseffen.
Ik merk dat we letterlijk in een wegwerpmaatschappij leven. Alles moet maar kunnen en aangepast worden aan levensstyle.
Het begint al met het zwanger zijn. Het wordt bij vele eerst getest. Is het niet goed, maar kan het wel gelukkig worden, dan wordt het weggehaald want je moet wel leuk kunnen blijven leven.
Ik heb alle3 mijn kinderen niet willen testen en het werd tot een paar keer toe gevraagd of ik het toch niet wilde laten testen want het kon nog weggehaald worden.
Ik werk expres onregelmatig. Zodat er vrijwel altijd iemand thuis is en opvang tot minimum beperkt wordt. 2x per 5 weken. En dan ook geen hele lange dagen.
Door deze dure tijden heb je vaak geen keuze als beiden te werken. Probeer het redelijk te houden. Denk erbij aan je kindje. Ik heb als regel: Heeft mijn kind het niet naar zijn zin bellen dan komen we het ophalen. Ik heb op kdv gewerkt en heel vaak werden zieke kinderen gebracht met paracetamol in. Na een paar uur steeg de temp en konden wij ouders bellen. Zij konden hierdoor toch nog even werken. Die mentaliteit vind ik heel erg.
Vanaf 1 jaar naar kdv vind ik te vroeg. En kind is dan juist in zijn/haar eenkennigheidsfase. Als je toch de keuze hebt zou ik het geleidelijk vanaf 2 jaar brengen. Psz hebben dit ook als richtlijn.
Ik zou graag fulltime thuis willen zitten zeker tot al mijn kinderen naar school gaan. Maar zeker met 3 kinderen waarvan 2 op sporten zitten o.a. paardrijden is dit geen optie bij ons.
Vriend wil ook een dag zeker minder werken, liefst 2. Maar dat kan niet in zijn functie en carriere kan je dan wel echt vergeten.
Ik was 22 dat ik voor kinderen ging. Voordelen ervan weten we allemaal. Nadeel is dat je aan het begin van je arbeidscarrierre staat en nog niet zoveel verdient. Dan is er toch meer nodig als een salaris.
Ik vind het een zeer kwetsend artikel. Sinds ik zwanger raakte, heb ik begrepen dat ik vanaf dat moment publiek bezit was. Iedereen had wel een mening over wat ik wel/niet mocht eten, mocht doen/niet mocht doen, of ik te dik was of juist niet. En nu ik moeder ben, gaat het maar door. Ouderschapsverlof wordt gemeten aan de uren die je werkte voorafgaand aan. Ik had 11 weken ouderschapsverlof, omdat ik niet fulltime werkte. Dat met het zwangerschapsverlof erbij, maakt geen jaar vol.
Ik ben van mening dat iedere ouder doet wat zij of hij kan voor zijn/haar kind. Soms is dat niet wat je van tevoren als ideaal zag, maar wat reeël is. Je doet toch wat je kunt.
Ik heb er echt genoeg van om telkens maar veroordeeld te moeten worden omdat ik een kind heb gebaard. Eerst over de kunstvoeding, nu over wel/niet geven van een fruithapje met 4 maanden, nu weer over je kind naar de opvang brengen. Straks gaat het over de corrigerende tik, het wel/niet kopen van een scooter, enzovoort.
En als ik het nu helemaal perfect zou doen, heb ik gelukkig de garantie op een dolgelukkig kind wat zelf niets mee zal maken en daarom haar kinderen met 3 maanden naar de opvang zal brengen, omdat ze zelf niks meegemaakt heeft in het leven. Of is dit ook zo kort door de bocht. Ik weet niet wat je met dit artikel wilde bereiken, maar het zou mij persoonlijker veel meer aanspreken dat moeders elkaar steunen, in plaats van constant veroordelen. Groeten.
Beste,
Dat een jonge baby stress ervaart in de crèche is volgens mij een open deur instampen. Indien die studie wetenschappelijk onderbouwd is, moet verder onderzocht worden hoe kinderdagverblijven stress kunnen beperken.
Maar om dan alle ouders die hun baby naar een kinderdagverblijf laten gaan meteen maar als “slechte ouders” te bestempelen, gaat mij een beetje te ver.
Er zullen best mama’s zijn die hun kindje daar “parkeren” voor het eigen gemak. Maar voor de meeste ouders zit er weinig anders op. Grootouders werken zelf nog of willen niet (opnieuw) aan huis gekluisterd zijn. En ook dat is hun recht. Sommige mama’s zijn na 3 maanden thuis, blij dat ze terug kunnen gaan werken… omdat ze dan onder de mensen komen. Slechte mama’s? Nee, gewoon mama’s die graag eens over iets anders babbelen dan kakkebroeken, enz. Die gaan met veel zin werken, halen daar heel veel voldoening uit en gaan ‘s avonds hun kindje met een goed humeur halen. Kortom, gelukkige mama’s. Want, geef toe, zo’n babytje beperkt je het eerste jaar tot heel veel thuis zijn. En de meeste andere mensen werken overdag. Dus lekker koffiekletsen bij de buurvrouw zit er meestal niet in.
Om te stellen dat de meeste tweeverdieners het gerust een jaartje op 1 inkomen kunnen doen, is een beetje kort door de bocht. Dat idee is enkel ideaal als de ouders alletwee een stapje terug doen. Maar, in realiteit zal het dan mama zijn die haar job een jaar opgeeft. Daar gaan alle mogelijkheden om door te groeien. Ik heb heel veel bewondering voor vrouwen die hun job opgeven om voor hun kinderen te zorgen, maar het geeft hen ook een hele zwakke positie. Wat als de relatie beeindigd wordt? Manlief heeft zijn mooie carrière en mama krijgt meestal het hoederecht, moet op zoek naar een huisje en een job… (trouwens, een slechte relatie geeft kinderen ook veel stress)
En wat als er meerdere kinderen komen. 1 jaar met 1 inkomen, betekent voor de meeste (ook als ze hun “luxe”leventje terugschroeven en niet meer op reis gaan, …) dat de spaarrekening flink wordt aangesproken. De kosten verminderen niet door de komst van een kind… Een tweede kind verdient dan eigenlijk ook een ouder die er altijd is. Of mag je geen twee, drie, … kinderen hebben omdat je financieel dat eerste jaar niet kan overbruggen? Broertjes en zusjes bieden een kind ook heel veel.
Kortom, ik ben blij dat er zo’n onderzoek gedaan wordt. Maar sla dan niet de ouders die hun kinderen naar een kinderdagverblijf sturen. Zoek eerder naar mogelijkheden en manieren om die stress te verminderen. Dat is veel positiever en geeft je veel meer voldoening dan alle ouders te bestempelen als slecht.
Groeten,
een mama die haar dochter heel graag ziet en toch voltijds werkt
Niemand bestempelt hier ouders die hun kind naar de creche brengen als ‘slechte ouders’. Het is maar net wat je erin wilt lezen en wie zich aangesproken voelt.
Hum, lees eventjes dit terug:
“Ieder z’n ding natuurlijk. Maar persoonlijk heb ik nooit begrepen dat moeders koud drie maanden na de geboorte van hun kindje alweer aan de slag gaan. En vooral dat ze hun baby dan doodleuk op de crèche stallen.” (einde citaat)
Klinkt toch als een verwijt naar de ouders die hun baby wel naar de crèche laten gaan. Ok, er staat niet zwart op wit dat het slechte ouders zijn, net niet.
Ik vind het jammer dat u geen tegenargumenten hebt. Nu komt het over als een bepaalde Vlaamse partij die ook altijd heel hard roept, maar altijd maar hetzelfde argument blijven gebruiken.
Wat zijn er toch veel mensen die zichzelf tevreden op hun borst(en) kunnen kloppen als de eigen dagindeling met kinderen tot het ideaal worden verheven in 1 onderzoekje.
Het stukje is bijna lachwekkend. Wat een vooroordelen. “Vrouwen die het waarschijnlijk altijd heeft meegezeten”. En inderdaad, over welk tijdperk hebben wij het hier? ‘Werken voor de luxe’…
Misschien in 1987, toen je nog van 1 inkomen een gezin kon onderhouden in een bescheiden huurwoning…(waar nu een schreeuwend tekort aan is)
Zoveel verschillende moeders, vaders en kinderen. En (misschien wel te optimistisch gedacht) iedere ouder kan heus zelf wel inschatten wat hun spruit aankan en wat niet. Ik ken werkelijk geen enkel stel waarbij 1 puur voor de luxe gaat werken. Het zijn allemaal hardwerkende mensen met bescheiden net toereikende woningen en tweedehands auto. Ik heb geen enkele vriendin die puur voor haar ontplooingsmogelijkheden het huis verlaat om te gaan werken. En niet iedere man kan verlof opnemen of heeft een kantoorbaantje waarbij hij thuis lekker achter zijn laptopje nog wat kwartaalcijfers kan doornemen met zoon of dochterlief in het bjorn borgdraagzakje omgeknoopt…(ik denk hierbij aan de dames/heren in ploegendiensten, industrie, etc.).
Ook ik werk fulltime om de rekeningen op tijd te kunnen betalen. Mijn dochter is vooralsnog een heerlijk sociaal, lief, veilig gehecht kind. Mijn man verkeert in de luxepositie dat hij 2 hele dagen thuis kan werken met een zeurende dochter om zich heen (KDV is toch spannender dan alleen pa). En jeetje, het geluk lacht mij wederom toe: ik heb alle schoolvakanties vrij!
Maar ik besef mij itt de schrijfster van dit artikel wel terdege dat heel veel stellen dit niet kunnen realiseren. Dat er qua alternatieven weinig voor handen is. Mogen deze mensen vanwege een ietwat smallere beurs dan geen kinderen krijgen? Ja, waar een wil is is een weg. Ze kunnen misschien in tenten gaan wonen (scheelt weer huur/hypotheek), scheiden en een bijstandsuitkering aanvragen (maar da’s ook weer niet netjes heb ik begrepen uit het artikel, deze dames vallen onder de uitzondering, het mag natuurlijk niet de gehele gemeenschap geld kosten), of het huishoudbudget aan elkaar knopen met aanrechtsubsidie, huursubsidie, zorgtoeslagen etc etc. Maar ergens bekruipt mij dan het gevoel dat er over niet al te lange tijd weer tig opiniestukjes verschijnen over mensen die hun kinderen laten betalen door de belastingbetaler…
Hulde aan alle ouders, werkend, flexend, parttimend, thuiswerkend. Hulde aan de kleintjes die fulltime/parttime KDV-en of fulltime/parttime thuis rondrennen/kruipen. Extra pluim voor de alleenstaande ouder. Iedere ouder doet zijn uiterste best om zijn/haar kind zo gezond en gelukkig mogelijk te doen opgroeien. In plaats van elkaar te bekritiseren of steken onder water te geven zou men beter kunnen samenwerken. Da’s schijnbaar in veel landen mogelijk, behalve in Nederland.
Waarom lees ik hier nu niets over dit onderzoek: http://www.nrc.nl/binnenland/article2592824.ece/Studie_babys_lijden_niet_onder_werkende_moeder gisteren op voorpagina NRC…
Ik kom zeker op dit onderwerp terug maar ben vandaag even heel druk met die Pampers-wedstrijd ..
Ook belangrijk
Het klinkt mij als heel luxe in de oren dat je na de wettelijke termijn van 10-12 weken na de bevalling gewoon lekker thuis kan blijven. Dat is pas lekker leventje want blijbaar kun jij (en je man) dat financieel veroorloven terwijl heel veel mensen dat juist niet kunnen, ook die ene dag per week niet.
Zolang de overheid betaald verlof niet opkrikt naar wat geldt in omringende landen: ENgeland – 6 maanden, Noorwegen – 1 jaar… zullen de moeders toch kiezen voor het financiele stabiliteit van het gezin en daarmee door blijven werken. Want de baby moet ergens van gekleed worden, eten, kinderwagen hebben ,autostoeltje etc en ja ook af en toe wat voor jezelf!
Daarnaast ben ik van mening – hoe minder gestressed de moeder is (of beter gezegd hoe gelukkiger), hoe beter het is voor het kindje. En een vrouw die alleen maar thuis zit met de kroost en daarbij belast is met huishouden en zichzelf maar “opoffert” voor het kinderen en man en daarmee ook afhankelijk is van de man – zal niet altijd even gelukkig zijn. Maar iedereen moet het voor zichzelf bepalen wat die gelukkig maakt
Mannen zouden ook meer betaald verlof moeten kunnen opnemen, alhoewel zeg ik erbij niet alle mannen hebben een baby-IQ die voldoende hoog is om de hele dag voor de baby te zorgen. Mijn man is intelligent, maar heb het idee dat baby meer stress heeft als hij op haar past (en daarmee ik) ipv onze kinderdag verblijf die echt heel goed is.
Het arikel waar je naar verwijst gaat ook over de relatie tussen de kwaliteit van de creche en de stress van de baby.
Hey allemaal,
zelf, als leidster in de kinderopvang (27 jr), sta ik er niet van te kijken dat een jonge baby veel stress krijgt van alle drukte in hun groep. Ik vind ook dat het erg druk is voor alle kindjes en dat er weinig tijd is voor individuele aandacht per kind (vooral baby’s).
Ik voel me daar prettig bij en zo ben ik ook opgevoed… Maar ja, als een moeder gek wordt van heel de dag thuis zijn bij de baby is dat natuurlijk ook niet goed en krijgt de baby daar weer stress van. Ik denk dat het voor iedereen anders is….. Ik merk in ieder geval wel dat de meeste ouders bij ons op het kinderdagverblijf het aller-beste voor hun kind willen! En, omdat nu eenmaal niemand hetzelfde is, vindt iedereen iets anders het beste voor hun kind.
Ik zou zelf, als ik kinderen heb, het liefste ook mijn kleine baby thuis houden en als ze minimaal een maand of 8 zijn maar 1 of 1,5 dag naar de kinderopvang brengen. Maar je moet dan idd die keuze wel hebben. Ook vind ik dat steeds meer mensen steeds meer dingen willen hebben (idd de 2 auto’s ect). Ik ben iemand die heel mijn leven in mijn huurhuisje zou blijven wonen, 1 auto zou hebben, weinig nieuwe kleren kopen en goedkope uitjes zou organiseren om thuis bij mijn kind te zijn.
Ik ben iemand doe nog een beetje van het ouderwetste rollenpatroon houd: papa werken en mama thuis
Ik hoop alleen dat ouders er bewust van zijn hoeveel rust een kleintje nodig heeft en op een kinderdagverblijf is het nu niet bepaald rustig.
mijn bloed gaat echt koken van dit blog. Je kan heel makkelijk roepen dat je bij je kind moet blijven, maar in niet elke situatie is dit mogelijk. Wees blij dat jij in de luxepositie zit dat dit kan. Helaas moet mijn kindje 1 dag in de week naar de kinderopvang. Geloof mij, dit breekt mijn hart. Elke keer zit ik met tranen in mijn ogen op weg naar mijn werk. Maar ik moet wel. Ik zit helaas in de ongelukkige situatie dat ik niet anders kan. Mijn vriend heeft mij praktisch alleen gelaten. Al meteen nadat mijn zoontje geboren was. Ik moet dus in mijn eentje een hypotheek zien op te brengen die we vroeger samen betaalden. Ik heb al ouderschapsverlof opgenomen, maar minder als wat ik nu werk is financieel gezien onmogelijk. Dat kan ik wel doen hoor, met gevolg dat ik mijn hypotheek niet meer kan opbrengen en uiteindelijk geen dak meer boven mijn hoofd en dat van mijn zoontje heb. Ik had niets liever gewild dan het eerste jaar bij mijn kindje blijven. En zoals het voor mij nu is, zo zijn er nog wel meer moeders/vaders. Ik wil niks liever dan het allerbeste voor mijn kindje. En omdat ik overal alleen voor sta, moet hij helaas 1 dag in de week naar de kinderopvang. Dit maakt mij geen mindere moeder dan een moeder die volledig thuis kan blijven. Dus wees maar heel dankbaar dat jij wel thuis kon blijven. Ik weet inmiddels dat de dingen wel eens heel anders kunnen lopen in je leven dan je van te voren gewild of gepland had
Lieve Essie, ik schrijf toch niet voor niks: “Hou me ten goede he .. ik heb het hier niet over alleenstaande moeders die elke cent moeten omdraaien en wel moeten gaan werken om hun kroost te verzorgen. Dat is een heel ander verhaal.” Dat stukje slaat op jou. De rest niet. Voor mensen zoals jij heb ik juist heel veel respect. En er staat volgens mij ook nergens dat moeders die hun kinderen naar de creche brengen, slechte of mindere moeders zijn. Is het niet gewoon het schuldgevoel van die moeders dat daarin spreekt .. Ik schrijf dat namelijk nergens maar het wordt er wel in gelezen.
“En er staat volgens mij ook nergens dat moeders die hun kinderen naar de creche brengen, slechte of mindere moeders zijn. Is het niet gewoon het schuldgevoel van die moeders dat daarin spreekt .. Ik schrijf dat namelijk nergens maar het wordt er wel in gelezen.”
Liesbeth, wellicht komt het doordat je nogal veel woorden en zinsconstructies met een vrij negatieve/ cynische/ veroordelende ondertoon gebruikt?
Enkele voorbeelden:
“…ouders koud drie maanden na de geboorte van hun kindje alweer aan de slag gaan”(koud)
“En vooral dat ze hun baby dan doodleuk op de crèche stallen” (doodleuk, stallen)
“Niet omdat ik zonodig moest gaan werken” (de geaccentueerde ‘ik’)
Geen idee hoor, maar wellicht dat mensen daarom denken dat je nogal veroordelend bent ten opzichte van werkende ouders. (dit is dan weer een cynische noot van mijn kant)
Ik kan nog wel even doorgaan met het noemen van veroordelende zinsconstructies en woorden in je artikel, maar dat wordt wat saai denk ik. Als je zo’n stuk schrijft, prima, maar dan moet je niet schijnheilig gaan doen a la, “Ik schrijf dat namelijk nergens”, want laten we eerlijk zijn, je hoeft niet hoogbegaafd te zijn om jouw oordeel tussen de regels door te lezen.
Hey Allemaal,
Het is bij het googlen dat ik dit artikel tegenkwam en met interesse las. Ik ben nu zelf een moeder van 33 jaar met een dochtertje van bijna twee. Ze gaat niet naar het kinderdagverblijf, maar verblijft bij een van haar grootouders als ik moet werken. Ik ben best traditioneel en zo ook opgevoed zelf. Als kind zelf heb ik ook nooit een kinderdagverblijf of peuterzaal gezien en ben ik pas met vijf jaar naar de kleuterschool gegaan. Meer en meer beself ik nu dat grootouders een nuttige rol hebben in de opvoedig van kinderen. Ik herken dit uit mijn eigen jeugd terug, als is het niet alleen om gedragsnormen en normen en waarden zelf die ik eerder van mijn grootmoeder leerde dan van mijn eigen moeder.
Ik heb mijn eigen twijfels of het wel zo goed is om een kind zo jong den vreemde in te sturen. Mijn dochtertje zal naar school gaan wanneer ze eraan toe is en misschien is dat al met vier jaar ongeveer. Ze ontwikkelt zich vlot, maar ze geeft geen nog signalen af dat ze graag zonder me wilt zijn. Buiten houdt ze altijd nog handje vast als ze naast me loopt. Sociaal zijn leert ze wel van mij en mijn man, haar grootouders en haar tantes en ooms, neven en nichtjes. Vriendinnetjes komen wel als ze naar school gaat.
Helemaal mee eens….als je toch wilt werken breng je kindje dan naar mensen die er ook veel van houden! En niet bij vreemden waar je kindje een nummer is!!! Niet alles is met geld goed te maken!!!
Jij bent precies nog nooit in een kinderdagverblijf geweest. In en goede crèche is niemand een nummer en zien ze de kindjes allemaal heel graag. En dat zie je aan de kindjes ook trouwens. Moesten die niet met veel liefde behandeld worden, er zouden ‘s morgens nogal wat scènes zijn. En dat heb ik dus (in onze crèche dan toch) nog nooit gezien.
O, deze blog maakt me echt zóó kwaad!! Wie ben jij om werkende moeders die hun kindje naar het kinderdagverblijf brengen zo te veroordelen?
En je gezanik met papa kan toch ook minder gaan werken. Nou, ik weet niet wat jouw man doet, maar de werkgever van mijn man ziet er niets in hoor, een werknemer die minder dan 40 uur werkt!!
En ouderschapsverlof, dat is helemaal een wassen neus; wie kan zich veroorloven om maandenlang onbetaald verlof te nemen??
Mijn beide kinderen zijn met 3 maanden naar het kdv gegaan, omdat ik weer moest gaan werken omdat de 16 weken verlof omwaren en het zijn beide vrolijke, spontane en zeer sociale kinderen die goed weten met andere kinderen te spelen en te delen. En de leidsters op de babygroep (trouwens al 4 jaar lang dezelfden!) waren altijd erg lief voor de babietjes en ze werden veelvuldig geknuffeld.
Laat iedereen alsjeblieft zijn ding doen zoals hij dat wil en laat iedereen in zijn waarde.
Ow ow ow .. Ik leg de vinger blijkbaar bij heel veel moeders op een zere plek .. daar waar het schuldgevoel knaagt. De enige reden om deze blog te schrijven was om even na te denken over waar we mee bezig zijn. Ik veroordeel helemaal niemand. Kinderen krijgen is alleen niet vanzelfsprekend. En het is al helemaal niet vanzelfsprekend dat als je het geluk hebt om ze te mogen krijgen dat je dan na hun geboorte maar weer zo snel mogelijk je ‘gewone’ leventje weer oppakt. Het is namelijk niet meer zoals het was. Het is heel anders want je hebt een kind op de wereld gezet! Deze blog wil je aan het denken zetten: het is misschien wel het makkelijkst om je baby zo snel mogelijk naar de creche te brengen maar is het ook het beste? Dat bepaalt iedereen voor zichzelf. Mijn kindje is ook drie jaar lang naar een kinderdagverblijf gegaan. Het artikel gaat alleen over het moment waarop je dat doet. Toevallig is er een onderzoek gepubliceerd dat mijn gevoel perfect ondersteunt. En dus schrijf ik daar over. Maar of dat ook het beste is voor de kindjes .. dat weet niemand voor honderd procent zeker!
Ik ben blij voor u dat u zichzelf zo’n geweldige moeder vind. Applaus!
Ik vind dit een heel laag bij de grond opmerking. In deze tijd een jaar thuisblijven om voor je baby te zorgen? Ik zou niet liever. Maar als ik niet ga werken kan ik niet voor mijn baby zorgen of denk je dat het geld zelf komt binnengewandeld? En mijn kinderwens dan opzij zetten? Mijn moeder is ook terug gaan werken 3 maanden na mijn geboorte en met mij is ook alles goed. En niet iedereen die gaat werken kan zomaar 3 keer op reis. Volgens mij bent u het die volgens mij nog niks heeft meegemaakt in het leven en blijkbaar niet moet gaan werken voor uw geld.
Een zeer slecht, ongenuanceerd stukje ellende wat je hier schrijft. Je stoot mensen tegen de borst met je rare uitspraken als; ze hebben vast nog niets meegemaakt. Aan je gefrustreerde toon kan ik opmaken dat jij wel heel veel hebt meegemaakt. Botvier dat alsjeblieft niet op anderen. Er zijn ook mensen die veel hebben meegemaakt maar gewoon andere keuzes maken om redenen waar je je nog nooit in hebt verdiept klaarblijkelijk.
Deze tekst is duidelijk geschreven door een zeer gefrustreerde dame die waarschijnlijk zelf geen kinderen kan krijgen???!!!.
Welke moeder zou het liefst het eerste jaar niet thuis zijn?
Hebben wij een keuze in deze maatschappij/economie. Als mijn werkgever er al mee akkoord zou gaan (onbetaald ouderschapverlof), heb ik toch een probleem mijn hypotheek te betalen! Is ons kleintje daarmee geholpen?!. We kunnen inderdaad niet alles hebben en daarom maken we keuzes. Als iedere vrouw jouw advies moest opvolgen, werden er niet zoveel kindjes meer geboren…Maar dat zou je waarschijnlijk het liefste zien
Jouw kinderen kunnen het beste zo snel mogelijk naar de creche gebracht worden!!! Dit nog voordat ze net zo bevooroordeeld raken als hun moeder.
Wat een onzin!
Thanx Tamara, over bevooroordeeld gesproken ..
Een ander onderzoek:
http://www.ouders.nl/pdf/kinderopvang_vergelijking_kdv_gastouders.pdf
Conclusie: bij metingen onder 66 kinderen (pagina 19) is geen verschil gevonden in stressniveau thuis en in de opvang (zie pagina 32).
Ik zou trouwens graag de échte thesis van Albers willen lezen, maar die is nergens te vinden, helaas… De kranten (waar de schrijfster van deze blog zich op baseert) vertellen vaak maar een deel van de waarheid…
Nou het zijn niet alleen baby’s die daar stress ervaren hoor!
Eigenlijk is alles al gezegd in de reacties op je blog. Toch wil ik er graag ook nog één plaatsen.
Het krijgen van ons kindje was zeker geen makkelijke route. Ons mannetje is uiteindelijk na een zware icsi behandeling met zeer veel bijwerking ter wereld gekomen. Ook de jaren daarvoor zijn verre van rooskleurig geweest. Dus koppel aub niet het plaatsen van je kindje op het kdv aan het hebben van een gepland en makkelijk leven. Dat is een zeer domme en gevoelloze opmerking.
En ja, mijn zoontje gaat naar het kdv, al vanaf 3 maanden. En weet je waarom? Omdat mijn hypotheek betaald moet worden! Ik heb zelf jarenlang op een kdv gewerkt en ben bekend met alle onderzoeken. Daarom adviseer ik ook altijd om goed onderzoek te doen naar het kdv waar je je kindje wil plaatsen. Hoe denken ze over het hechtingsproces? Hoeveel leidsters zijn er op de groep? Hoeveel kindjes? Is het een verticale of horizontale groep? Hoeveel kleine baby’s zijn er op de groep? Zijn de GGD beoordelingen ok? Hebben ze een vaste invalpoule? Uit dezelfde onderzoeken is namelijk ook gebleken dat stress voor een groot deel voorkomen kan worden. Dus als je op zoek gaat naar een goed kdv en je kindje maximaal 3 dagen daar plaatst, ervaart je kindje net zoveel stress als wanneer je je kindje thuis zou houden.
Mijn zoontje heeft het prima naar zijn zin op het kdv. Hij slaapt daar goed, eet daar goed en reageert heel goed op de andere kindjes. Allemaal tekenen dat hij geen extreme stress ervaart.
Dus…. je mening geven ok, maar scheer niet iedereen over één kam en doe geen uitspraken die dom, gevoelloos en niet onderbouwt zijn.
Nog één opmerking trouwens. Niet iedereen heeft de nmogelijkheid om zijn kindje bij familie te brengen.
De gene die deze onderzoeken hebben gedaan en vooral de gene die dit verhaal heeft geschreven zit waarschijnlijk thuis met een uitkering! Ik wou dat ik ook een jaar thuis kon blijven en genieten van andermans belasting centen!! Belachelijk verhaal!
Wat een onzin en totaal uit de lucht gegrepen! Omdat je na 3 maanden terug gaat werken heb je een gemakkelijk leventje??? Ik zou ook liever meer tijd thuis spenderen maar dit gaat nu eenmaal niet. Misschien best eerst eens nadenken voor je zo’n uitspraken doet. Empathie is u blijkbaar onbekend!
Wat mij opvalt in veel reacties is dat de mensen die hun kindje naar kdv brengen bijna allemaal zeggen dat ze dat doen omdat ze geen keus hebben. want als ze de keus zouden hebben, dan zouden ze ook wel.. enz.
Ik heb wel keus. Ik kan thuisblijven. Maar mijn zoon (4) is met 8 maanden naar het kdv gegaan, mijn dochter gaat straks met 6. Ik vind het lastig, want dat loslaten he, dat voel je wel als moeder. (dat blijft overigens zo, ook als ze naar school gaan bijvoorbeeld) maar ook zo heerlijk om weer tijd te hebben om te gaan werken. Ik hou van mijn werk. Ik word er blij van. Ik hou ook van mijn kinderen. Het is echter niet hun taak om mij blij te maken, dat moet ik zelf doen. en ik ken mezelf en weet waar ik gelukkig van word. ik wil mijn kinderen het volgende voorbeeld geven; volg je hart, doe waar jij blij van word en laat je niet gek maken door wat andere mensen zeggen, vinden of menen. Zo ben ik ook opgevoed. weliswaar met een moeder die thuisbleef, maar ik heb daar juist van geleerd dat ik dat anders wil doen. zij heeft zich maar gedeeltelijk ontplooit en was zeer afhankelijk van mijn vader. niet dat dat erg is. afhankelijk zijn we allemaal.
Mijn hart volgen betekent voor mij een fijne mama zijn voor mijn kinderen, mooie dingen maken, iets bijdragen aan de wereld, mijzelf ontwikkelen en zelfrealisatie, aandacht besteden aan relaties die mij een goed gevoel geven en die er gewoon zijn (familie). Later zal daar misschien nog bijkomen duurzaam leven, de balans met de natuur enzo, maar goed, terzake;.
ik zie het punt niet, behalve dan dat ik mij in bepaalde momenten een schuldgevoel aan laat praten (als ik moe ben en daardoor kwetsbaarder bijvoorbeeld) door negatieve publicaties zoals deze. Want ik voelde het wel even. maar toch ook bedankt daarvoor, want het heeft me aangezet om hier weer eens goed over na te denken. Hoe zie ik dit eigenlijk echt? Even los van de waan van de dag, hoe voel ik mij hierover?
Zo dus; mijn dochter krijgt veel aandacht en liefde. zeker als ze bij mij is. soms wat minder als ze op het kdv zit. ik denk niet dat dit erg is. vroeger waren er gezinnen van 16. wat is er erg aan iets minder aandacht krijgen? dat is niet hetzelfde als compleet verwaarlozen. en stress ervaren doet mijn dochter ook als ik het even niet meer trek. of als haar broer het op een krijsen zet. of als ze schrikt van een hard geluid. stress volledig voorkomen, is dat uberhaupt mogelijk, is dat reeel, is dat werkelijk het beste ook? Waar zijn wij naar op zoek, perfectie? willen we allemaal de perfecte omstandigheden creeeren, de perfecte moeder zijn om een perfect kind groot te brengen? Wat lief zijn wij toch allemaal. maar ook wel een beetje streng. Want raakt een kind echt beschadigd van naar het kdv gaan? Maar ik bedoel, echt? We raken allemaal tot op zekere hoogte beschadigd in het leven, sommige meer dan anderen, dat hoort er nu eenmaal bij. Maar of het kdv daar nu zo’n rol in speelt? Werkelijk lieve mensen? Zorgt het kdv voor onveilige hechting? Een slecht kdv misschien, met incompetente mensen. maar een kdv met betrokken leidsters/leiders die van hun vak houden, die de kinderen graag zien, die dit doen juist omdat zij geduldige mensen zijn die goed met kinderen overweg kunnen; daar kunnen we toch best wat vertrouwen in hebben? Het feit dat ik iemand niet ken wil niet zeggen dat het geen liefdevol persoon is. En je léért elkaar toch kennen? Mijn zoon bijvoorbeeld, had een goede band met zijn leidsters. Door de jaren heen hebben we elkaar allemaal leren kennen en ik heb deze mensen als een absolute meerwaarde ervaren. Ik kon als ‘groene’ moeder ook bij hen terecht met vragen etc.
Dus waarom zien we het kdv als een dumpplek? Waarom niet als een plek met professionals, die goed zijn met kinderen, een fijne veilige plek, waar het kind andere dingen ziet en leert dan thuis en wat dus een meerwaarde is?
Weetje wat het is? We zijn gewoon allemaal bang om het niet goed te doen. En dan gaan we met hand en tand verdedigen wat wij doen, want we willen het niet mis hebben. het gaat om ons kind, onze grootste verantwoordelijkheid ooit. En daar willen wij niet de mist in gaan, we zijn als de dood.. wat zijn we toch lieve mensen allemaal, dat meen ik.
Maar draai het eens om, kijk eens met een blik van lifede ipv angst. Dan zie je toch hele andere dingen?
Die onderzoeken die we doen, die verschillen nogal eens wat betreft criteria. We weten de helft van de tijd niet hoe ze tot stand gekomen zijn. Kijk nu eens zelf, wat voel je? Hebben zwij een wereld voor disfunctionele mensen door het kdv (flesvoeding, pijnbestrijding bij de bevalling etc etc)
we maken elkaar allemaal een beetje gek vind ik.
ik weet het ook niet zeker hoor, ik ben ook maar een mens en volg gewoon maar mijn gevoel
Dank voor je evenwichtige reactie Lisa. Je slaat de spijker op de kop. Dit is geen pleidooi tegen kdv’s. Integendeel! Mijn zoontje heeft er een geweldige tijd gehad. Het is bedoeld om mensen de ogen te openen .. denk eens na over waar je mee bezig bent. Moet je echt vanaf de dag dat jij weer mag gaan werken je kind wegbrengen? Hoe hoog is inderdaad de nood dat je dat niet even kunt uitstellen tot je kindje wat groter is. Zoals in jouw geval 8 maanden. In mijn geval een jaar. Dit onderzoek gaat over die hele kleine frummeltjes … Mensen schieten meteen in de verdediging, waarschijnlijk vanuit een soort schuldgevoel dat knaagt. Maar als jij er werkelijk van overtuigd bent dat je goed bezig bent, dan laat je je door dit stukje niet uit de tent lokken.
Lang niet alle werkgevers gaan daarmee akkoord. In de huidige markt is het ook lang niet voor iedereen slim en haalbaar om haar baan op te zeggen en daarna weer iets nieuws te zoeken. Een jaar thuis gaan zitten is voor de meeste mensen niet haalbaar.