Jonge ouders zijn kort na de geboorte van hun kind gevoeliger voor een depressie dan in andere perioden van hun leven. Dat blijkt uit Brits onderzoek. Verbaast me niks! Al die slapeloze nachten en onzekerheid kunnen behoorlijk knagen aan je stabiliteit, schrijf ik uit ervaring. Vooral vrouwen lopen na de bevalling een groter risico, maar ook bij jonge vaders ligt in deze periode een depressie op de loer.
Aan het onderzoek van de University College of London werkten 12 jaar lang 87.000 echtparen mee vanaf de geboorte van hun kind. In die tijd maakte 39 procent van de moeders en 21 procent van de vaders tenminste één depressieve periode door.
Voor zowel vaders als moeders geldt dat ze in het eerste jaar de hoogste kans op een depressie hebben. Bijna 14 procent van de moeders ontwikkelde een depressie in dit jaar. Bij de vaders had 4 procent een depressie in de eerste twaalf maanden na de geboorte. Na het eerste jaar neemt het aantal gevallen van depressie duidelijk af.
Dr. James F. Paulson van de Eastern Virginia Medical School weet wat de oorzaak is van de depressie: ,,Die is vooral te vinden in psychosociale factoren en komt niet zozeer door hormonale veranderingen. Vrouwen hebben na de geboorte meer last van stress, voelen zich niet voldoende gesteund en moeten wennen aan de veranderingen in hun leefstijl en relaties”.
Paulson noemt de zogenoemde ‘baby blues’ een normaal verschijnsel bij nieuwe moeders: “Vlak na de geboorte voelen ze zich vaak angstig, geïrriteerd en verdrietig. Maar meestal verdwijnen deze gevoelens al na een paar dagen. Ouders die hier langer last van hebben en bij wie het hun dagelijkse leven verstoord, zouden met een arts of psycholoog moeten praten.”
Bron: Reuters
Lees ook:Net bevallen? Over 1,5 jaar ben je weer jezelf…
Lees ook:Papa wil meer tijd voor kroost
Lees ook:Onderzoek relatieplanet: single vader wil single moeder
Lees ook:Herkenbaar: papa 1 minuut alleen met kind
Lees ook:Mamakits nu ook in Amsterdam
Opvoeden van kinderen ( quote: Jan Deloof)
Als je weet hoe het moet, is het heel makkelijk. Als je het totaal niet weet, kun je grote problemen in de omgang gaan krijgen. En als je het redelijk weet, kan het goed gaan, maar soms kan het ook fout gaan. In dit artikel wil ik richtlijnen geven, zodat alles een positieve wending kan krijgen. Mijn boek gaat er veel dieper en uitgebreider op in. Ook de informatie in dit artikel lijkt simpel en eenvoudig. Dat is ook zo, maar er zijn gewoon geen andere manieren. Er bestaan geen geheime tips of onbekende trucjes. Het zijn allemaal hele eenvoudige principes, maar velen zijn hier niet toe in staat. Net zoals het duidelijk is dat goede service in winkels tot klantenbinding leidt, maar in de praktijk ervaren klanten meestal slechte of geen service. Bijna iedere ondernemer weet dat klantvriendelijkheid belangrijk is, maar velen falen in de uitvoering van dit eenvoudige principe. Zou hij besluiten om werkelijk klantvriendelijk te worden, dan zal hij tot zijn stomme verbazing constateren dat er daardoor ook werkelijk positieve resultaten komen. Dit geldt ook voor opvoeden. In theorie weten de meeste ouders wel hoe ze met kinderen moeten omgaan, maar de praktijk is meestal anders.
Wat hieronder volgt, zijn de belangrijkste regels voor opvoeden. Stap een is je duidelijk maken dat dit de beste manier is en de tweede stap is jezelf te motiveren om het ook werkelijk te doen en uit te proberen. Sommigen hebben andere opvattingen dan mij over de juiste manier van opvoeden, maar ik kan je met alle zekerheid zeggen dat diegenen er naast zitten. Op het eerste gezicht lijkt het misschien of men resultaat heeft, maar op de lange termijn, zal het tegendeel blijken. Met een autoritaire opvoeding bijvoorbeeld, kan men kinderen een tijdje rustig krijgen, maar vroeg of laat komen de spanningen en problemen.
Deze zijn aanwezig bij de ouder, bij de kinderen en onderling. Dit durf ik te garanderen. De autoritaire opvoeder zal meestal veel moeite hebben met de kinderen controleerbaar te houden en raakt vroeg of laat gefrustreerd, want “de kinderen blijven vervelend.” Het kind wordt gespannen, want men voelt zich ondergeschikt. De verhoudingen zullen bijna nooit echt prettig zijn, want de juiste basis is er niet voor aanwezig. Zeg alsjeblieft niet te makkelijk dat de verhoudingen wel goed zijn, want op den duur gaat men aan slechte omstandigheden wennen en ziet men dan kleine positifiteiten als een teken dat alles goed is.
Een kind dat regelmatig mishandeld wordt, denkt vaak dat alles goed thuis is als er een keer geen klappen vallen. Soms is het vaak moeilijk te beoordelen of het werkelijk allemaal goed is. Niet alleen went men op den duur aan een bepaalde situatie (zelfs een slechte), maar vaak denkt het kind dat de houding van de ouders bepaald wordt door “dat komt omdat ik dat verdien.” Beoordeel daarom eerst of alles inderdaad wel goed is.
De “vrije opvoeding” wat momenteel een soort mode is, is echter ook niet goed. Op deze manier krijgt men kinderen die moeite zullen hebben met bepaalde grenzen. Als je een kind opvoedt met het idee dat diegene alles mag wat men wil (dit is de basisgedachte van “vrije opvoeders”), krijgt men gegarandeerd kinderen die (later) in botsing komen met anderen, want men denkt dan dat men alles mag en kan doen, want dat mocht men vroeger thuis ook.
De juiste omgang ligt ergens in het midden. Een kind moet niet de beperktheid hebben van een dominante opvoeding en niet de vrijheid van een vrije opvoeding. Om het begrijpbaar te houden, ga ik niet de goede en de slechte punten van deze twee manieren van opvoeden behandelen, maar ga ik uit van zoals het hoort.
Om te beginnen moet je inzien dat iedereen het belangrijk vindt dat men gerespecteerd en serieus genomen wordt. Dit geldt dus ook voor kinderen. Doet men dit niet, dan krijgt men niet alleen gespannen omgang, maar gaat men ook schade aan het zelfvertrouwen van het kind aanrichten. Of ze gaan steeds meer aan zichzelf twijfelen, of ze gaan opstandig worden. Beiden zijn te voorkomen.
Behandelt men een kind correct, dan is het uitgesloten dat men problemen met de kinderen krijgt; hoe ongeloofwaardig dit ook klinkt. Als ik jou nou eens in de positie van het kind zet, wordt het misschien duidelijker. Stel je hebt een baas, vriend of partner die correct, eerlijk en vriendelijk tegen je is en je in je waarde laat.
Waarom zou jij je dan vervelend tegenover die persoon gaan gedragen. Je hebt er geen enkele reden toe. Je bent graag bij die persoon, je praat graag met diegene en doet er alles voor om dit alles niet te verstoren. Waar of niet. Heeft diegene hulp nodig, dan heb je er geen moeite mee om te helpen. Je zult er ook geen moeite mee hebben om naar adviezen van die persoon te luisteren. Dit komt omdat de band goed is en er wederzijds respect is. Er is dus geen enkele reden om problematisch te gaan doen. Nu het tegenovergestelde. Je vriend, baas, partner, is vervelend tegenover je. Diegene neemt je niet serieus, hij kwetst je, liegt tegen je en is onvriendelijk.
Logischerwijs is het dan bijna vanzelfsprekend dat je die persoon gaat vermijden of desnoods helemaal uit je gaat leven schoppen. Maar stel nu dat diegene niet te vermijden is (je baas of leraar bijvoorbeeld). Dan zit je dus opgescheept met iemand die onprettig in de omgang is. Hierdoor zal de sfeer slecht zijn en jij voelt je ook rot. Doordat je je rot voelt, word je prikkelbaar en afstandelijk tegenover diegene. Je gaat ook onvriendelijk tegenover diegene worden en dwarsliggen. Maar de feitelijke oorzaak ligt bij de ander en niet bij jou. Jij gaat je onprettig of afstandelijk tegen diegene gedragen, omdat diegene dit bij je opwekt. Jij reageert dus op diegene.
Diegene is dus de oorzaak en niet jij. Probeer dit in te zien. Zou diegene prettiger in de omgang worden, dan word jij dat na verloop van tijd ook. Diegene heeft niet altijd in de gaten dat hij of zij de oorzaak is van de gespannen contacten. Ziet men dat niet in, dan zal diegene de gespannen contacten wijten aan jou. Niet alleen verwijt diegene het jou, maar de contacten worden steeds minder prettig, want diegene reageert weer op jouw onprettige houding, enzovoort. Jou valt meestal niks te verwijten, want ergens ben je slachtoffer van de situatie. Ergens ben je wel genoodzaakt om een onprettige houding aan te nemen. Je hebt bijvoorbeeld een nieuwe baan en je baas heeft constant kritiek op je. Op den duur word je hierdoor kwaad en / of onzeker. Daardoor wordt de houding met je baas steeds minder prettig, want jullie versterken elkaar nu. Had je een prettige baas gehad, die begrip voor je aan-vangs fouten heeft en je helpt, dan ontstaat de hierboven omschreven situatie gegarandeerd niet. Probeer het je maar eens voor te stellen.
Wat heeft dit alles nu met opvoeding te maken denk je. Heel veel, want dit zelfde principe geldt ook voor opvoeden. Heb je namelijk niet de juiste houding tegenover je kind, dan ontstaat de hierboven omschreven situatie ook. Alleen is het nu tussen ouders en kinderen. Ik garandeer je, zodra je iemand niet respecteert, ga je moeilijke omgang krijgen met die ander. Net zoals jij het vervelend vindt om ondergewaardeerd te worden, zo vindt een kind dat ook. En net zoals jij, komt het kind daardoor ook in opstand. Ik heb het nog nooit meegemaakt, dat als mijn houding correct is tegenover anderen, dat de verhoudingen slechter werden. Ze worden alleen maar beter.
Klein voorbeeldje uit eigen ervaring. Ik zat een keer achter in de tuin, terwijl een vrouw met een tweejarig kind in mijn buurt was. Het kind was ontzettend kleverig en zeurderig tegenover de moeder, want het wilde aandacht. Ze had geen tijd, want ze was bezig. Na een aantal boze woorden, werd ik het volgende slachtoffer. Maar doordat ik de situatie anders benaderde, werd het resultaat anders. Ik gaf het kind aandacht. In het begin was het kind een beetje vervelend en ik liet duidelijk merken dat ik dat niet prettig vond, maar ik behield wel contact met het kind. Na een tijdje aandacht gegeven te hebben, werd het kind prettiger in de omgang. Na voldoende aandacht gehad te hebben, werd de afstand tussen ons wat groter en ging ze de tuin in op verkenningstocht. Af en toe kwam ze nog even bij me, maar voor de rest heerste er bij iedereen rust. Haar behoefte aan aandacht was bevredigd, want ze had aandacht gehad. Zo simpel is het. In feite komt het op het volgende neer:
Krijgt een kind te weinig aandacht, dan ontstaat een behoefte voor aandacht en hoe sterker de behoefte, des te “irritanter” het gedrag. Is er voldoende aandacht, dan is er ook geen behoefte aan aandacht en heb je meestal geen “last” van dat kind.
Krijgt een kind te weinig respect, (zie hierboven).
Krijgt een kind te weinig liefde, (zie hierboven).
Krijgt een kind te weinig te eten, (zie hierboven).
Aan de reactie van een kind kun je dus zien of er voldoende van het hierboven omschrevene aanwezig is. Is er voldoende, dan zal het kind veel rustiger en veel zelfstandiger bezig zijn. Net zoals te weinig niet goed is, zo is te veel ook niet prettig. Van te veel aandacht wordt een kind ook prikkelbaar en kan dan zoiets denken als: “Laat me nu eens een keer met rust.” Vergelijk het maar met een emmer water. Zodra een emmer vol is, loopt hij over en krijgt men vervelende gevolgen.
Of men de juiste hoeveelheid aandacht, respect, liefde, eten en dergelijken geeft, kan men zien aan het gedrag van het kind. De houding van een kind is de beste maatstaf en beter dan wat een kind zegt. Zoekt een kind contact, dan is er behoefte aan aandacht. Is het kind rustig bezig op zichzelf, dan is er dus geen behoefte aan aandacht. Laat het dan alsjeblieft ook met rust. Zodra er behoefte aan iets is, merk je het wel. Het maakt niet uit of het om eten of om aandacht gaat. Heeft een kind behoefte om op schoot te kruipen, geef het dan die gelegenheid. Wil het kind niet (meer) op schoot zitten, dan laat die dat wel merken.
Neem je kind ongewild op schoot, dan wordt het kind prikkelbaar, want het heeft er geen behoefte aan. Naast een actieve rol van ouders, is het dus ook belangrijk dat je er op let waar het kind behoefte aan heeft en je hier overeenkomstig op reageert. Wees maar niet bang voor grote aanhankelijkheid, want zodra de emmer vol is, zorgt het kind er wel voor dat hij niet overloopt.
Kinderen die erg aanhankelijk zijn, hebben een achterstand aan aandacht (een halfvolle emmer) en willen de schade inhalen. Hoe meer men hier de gelegenheid toe geeft, des te eerder zal de emmer vol zijn. Zodra de emmer vol is, draait het kind zelf wel de kraan dicht. Vertrouw hier maar op. Kinderen die veel behoefte aan aandacht hebben, moet men zo veel mogelijk verpletteren met aandacht (uiteraard op een positieve manier). Als men de kraan met aandacht vol open draait, zal de emmer sneller vol zijn. Na een tijdje zal het kind dan gaan denken: “Zo, nu is het wel weer genoeg. Laat me nu maar even met rust.” Zodra het kind de kraan dichtdraait, zal het kind de afstand een beetje vergroten en meer zelfstandig bezig zijn. Laat het dan ook met rust (hoe zou jij het vinden om constant gestoord te worden?).
Af en toe komt het kind nog even langs om te kijken voor een paar druppeltjes aandacht. Dit kan zijn iets vragen, even op schoot kruipen of bijvoorbeeld wat laten zien. Sta hier voor open. Hierdoor blijft het kind rustig en hou je prettig contact. Dit alles is een basis voor een ontspannen gezin. Nu zijn er twee kritieke punten die vooruitgang kunnen verhinderen. Dat is ten eerste erkennen en inzien dat een kind ook gerespecteerd wil worden en bepaalde behoeftes heeft. En ten tweede dat het ook daadwerkelijk in praktijk gebracht wordt.
Weten dat je een kind moet respecteren is niet voldoende; je moet het ook daadwerkelijk gaan doen. Zolang je denkt dat een kind het recht heeft om alles te mogen wat die wil (mag jij alles?), of denkt dat een kind het prettig vindt om respectloos behandeld te worden, zul je nooit je kind correct kunnen opvoeden. Een kind moet bepaalde grenzen leren accepteren en dient gerespecteerd te worden. Iemand respecteren, wil niet zeggen dat je niet het recht hebt om geen kritiek op iemands gedrag te hebben of grenzen te stellen.
Soms is het noodzakelijk om een kind te corrigeren. Dit doet men dan niet door iemand te kwetsen, maar door het zich schuldig te laten voelen als hij een serieuze overtreding heeft begaan. Leg uit wat het kind aanricht of fout gedaan heeft. Leg uit waarom! Een kind wil voor alles een waarom weten, omdat het de logica van iets wil inzien. “Je mag niet voetballen in de woonkamer, omdat…….” En niet: “Het is verboden te voetballen in de woonkamer. Punt uit.”
Geloof je niet dat dit alles werkt, probeer het dan maar eens uit. Je zult (tot je stomme verbazing) zien, dat kinderen rustiger en prettiger worden als je ze correct behandelt. Daardoor ga je jezelf ook prettiger voelen en daardoor wordt de omgang met je kinderen nog beter.
Nog even wat korte opmerkingen.
Probeer zoveel mogelijk om vragen van kinderen te beantwoorden. Iedere poging hiertoe is beter dan: “Dat snap je toch niet” of iets vergelijkbaars.
Een baby laten huilen omdat het goed voor hem is, is onzin. Het is bijna onmenselijk. Een baby huilt omdat er iets aan de hand is. Huilen om niks bestaat niet. Er is altijd een reden. Het kan onder andere zijn honger, ziekte, angst of eenzaamheid.
Speel met kinderen. Schaam je hier niet voor. Het is zelfs leuk.
Zorg ervoor dat kinderen zich op een prettige manier kunnen ontwikkelen. Dit kan door vragen te beantwoorden, kinderen dingen te laten ervaren en zien, zorgen voor de juiste lectuur en zelf een positief voorbeeld te zijn.
Experimenteer met soepelere bed tijden. Probeer of je het kind de verantwoording kunt geven voor de bedtijd. Zoiets als: ‘We gaan proberen of je zelf kunt bepalen wanneer je naar bed gaat. Daar ben je nu oud genoeg voor. Je krijgt van ons een wekker en we gaan kijken of je dit kunt.” Als je het op deze manier benadert, is de kans zeer groot dat het kind deze verantwoording aankan, want iemand ergens verantwoordelijk voor stellen, is een enorme positieve kracht. Probeer het gewoon eens een tijdje.
Wees een vriend van je kinderen en je kinderen zullen ook jouw vriend gaan worden. Maar indien noodzakelijk, moet je je af en toe boven hun stellen. Een kind kan niet de koers gaan bepalen, want dan gaat men verdwalen. bron:http://babynatal.nl/