Trouw schrijft donderdag over de resultaten van het eerste grootschalige onderzoek dat in Nederland is uitgevoerd naar ernstige complicaties bij vrouwen tijdens zwangerschap en bevalling. En je schrikt je rot als je de conclusies leest. Vrouwen raken soms onnodig ernstig gewond tijdens de bevalling. En in 7 van de 1000 gevallen worden zwangere vrouwen ernstiger ziek dan nodig is. Helaas eindigde mijn eigen zwangerschap ook in de hel op aarde. Ik begrijp precies wat ze bedoelen!
Trouw schrijft dat het belang van het kind zwaarder weegt van dat van de moeder bij complicaties. Het gaat dan onder meer om zware bloedingen, het scheuren van de baarmoeder of zwangerschapsvergiftiging.
Volgens arts-onderzoeker Joost Zwart zijn gynaecologen in Nederland te terughoudend met behandelen uit angst om schade bij het kind te veroorzaken. Zwangerschapsvergiftiging is bijvoorbeeld alleen te behandelen als het kind te vroeg geboren wordt.
Tussen augustus 2004 en augustus 2006 registreerden ziekenhuizen 2500 bevallingen waarbij moeders ernstig ziek werden. Volgens Zwart, die volgende week promoveert op het onderwerp aan de Universiteit van Leiden, blijkt uit het onderzoek bovendien dat 4 van de 5 vrouwen geen optimale zorg hebben gekregen: ,,Blijkbaar houden we die moeder toch minder goed in de gaten.”
Helaas, helaas kan in de conclusies uit dit onderzoek als ervaringsdeskundige alleen maar beamen. In 2006 kwam ik met hevige bloedingen in het ziekenhuis terecht als gevolg van een voorliggende placenta (placenta praevia). Twee keer werd ik per amulance compleet met gillende sirenes en zwaailichten binnen gebracht. Op die momenten vrezend voor het leven van mijn kindje en dat van mezelf. Daarna had ik nog ontelbare ernstige bloedingen waarvoor ik letterlijk slechts ‘een doekje voor het bloeden’ kreeg.
Er was weinig aandacht voor hoe ik de laatste twee maanden van mijn zwangerschap verplicht heb moeten uitzingen in een ziekenhuisbed. Mijn lichaam kreeg bijna elke dag een zware bloeding te verwerken. Ik was fysiek en psychisch volkomen uitgeput. Maar ik moest niet zeuren: met mijn kindje was toch alles in orde?
Natuurlijk was ik zelf ook elke keer enorm opgelucht als mijn baby de zoveelste bloeding had overleefd. Elke dag ging ik aan de monitor om tot mijn grote geruststelling het hartje van mijn zoontje te horen en zien kloppen. Maar dat van de stress mijn lichaam volledig verkrampte en ik uit angst voor nieuwe bloedingen nauwelijks nog durfde te bewegen .. ik moest het allemaal zelf maar een plekje geven. En dat terwijl thuis vrijwel alles nog geregeld moest worden. Mijn zussen zijn voor me gaan babyshoppen.
Noodgedwongen heb ik er het beste van gemaakt. Toen mijn zoontje uiteindelijk vanwege de aanhoudende bloedingen vijf weken te vroeg met een keizersnede ter wereld kwam, was het verhaal nog niet uit. Mijn zoontje ging linea recta de couveuse in. Hij lag bijna een kilometer van me vandaan op de afdeling neonatologie. En geloof me, na een keizersnede tippel je niet even lekker een stukkie daarheen om je kind te knuffelen, te verschonen of te voeden. Nee, ik kreeg een videoverbinding met mijn kind. Die niet werkte. Pas op de dag dat ik het ziekenhuis eindelijk mocht verlaten kwam er een monteur langs.
Op de kraamafdeling werd ik behandeld als elke andere vrouw die net bevallen was. Maar zij hadden niet al weken in het ziekenhuis gelegen met hevige bloedingen. Zij waren de dag ervoor binnengekomen en ‘vrolijk’ op natuurlijke wijze bevallen van hun kindje. Die vrouwen zaten heerlijk op hun roze wolk. Ik was er twee maanden daarvoor al met een grote smak vanaf gelazerd.
En dan kregen die vrouwen waarmee niks aan de hand was ook nog eens als beloning een glazen wiegje naast hun bed met daarin hun pasgeboren zoon of dochter. Mijn kind lag een kilometer verderop. Alleen. En ik lag te janken in m’n bed. Alleen. Terwijl ik uit m’n slaap werd gehouden door de krijsende baby van een andere moeder. Slechts een paar keer per dag kon ik mijn eigen kindje vasthouden, verzorgen en voeden. Omdat ik zo uitgeput was moest ik het af en toe overlaten aan de verpleegkundigen of aan papa. Dat mijn hart op die momenten doormidden brak. Daarvoor had niemand oog.
Pas na een dag of vier was ik in staat om zelf naar mijn kindje toe te lopen. 400 meter heen, 400 meter terug. Ik verging van de pijn maar ik moest en zou bij hem zijn. De eerste dagen van zijn leventje waren me al afgenomen. Met als gevolg dat pas na een dag of vier mijn borstvoeding een beetje op gang kon komen. Want kolven terwijl je kind niet in de buurt is, dat schiet ook niet op. Tandenknarsend sleepte ik me door de dagen heen. Als ik huilde van ellende werd dat afgedaan als simpele kraantramen die iedere pasbevallen vrouw heeft. Sure! Tot eindelijk na een dikke week het verlossende signaal kwam dat mijn zoontje sterk genoeg was om naar huis te mogen. Wat een bevrijding was dat.
Lees ook: Te terughoudend met behandelen
Lees ook:Boekentip: De dag dat ik doodging
Lees ook:Baby op straat na beroving in Gorinchem
Lees ook:Gouden Kooi’s Brian vader van een zoon
Lees ook:Het gaat goed met Julius de Nijs
Lees ook:66-jarige Zwitserse vrouw bevalt van tweeling