Dagboek IVF: we doen het dus niet!

Al meer dan een week weet ik de datum waarop mijn baarmoeder verwijderd zal worden. Blijkbaar had ik even wat tijd nodig om het te laten bezinken alvorens die wetenschap hier met iedereen te delen. Vrienden en familie weten het natuurlijk al. Die hebben belangstellend gebeld, sms’jes gestuurd, ge-emaild of gekrabbeld. Het is ook niet niks, zo’n operatie. Nog afgezien van het emotionele aspect krijgt mijn lijf over een paar weken een flinke opdonder. Op 16 maart moet ik onder het mes. Shit happens!

Fysiek is het verwijderen van de baarmoeder een flinke ingreep. Ik moet alleen al vijf dagen in het ziekenhuis blijven en wat ik me van mijn keizersnede kan herinneren zijn de eerste paar dagen de hel op aarde. En dan valt dat nog mee in vergelijking met de operatie die ik nu voor de boeg heb. In het voorbereidende gesprek vielen al termen als ‘standaard medicijnen tegen de misselijkheid’ en ‘morfinepomp’. Niet voor niks, ben ik bang. Ik heb er al een paar nachten bijzonder slecht van geslapen. Het is wel duidelijk dat ik er tegenop zie, dacht ik zo.

Maar het moet toch een keer gebeuren. Want de uitslag van het laatste onderzoek laat opnieuw de hoogst mogelijke negatieve score zien (CIN3 voor de gevorderden). En dat al zo snel na mijn laatste operatie. Er woekert blijkbaar iets in mijn baarmoederhals waar de gynaecoloog geen grip op kan krijgen. Die snapt eigenlijk ook niet hoe het kan dat hij na twee operaties de bron van het kwaad nog niet te pakken heeft kunnen krijgen. Temeer daar ik negatief getest ben op HPV, het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt. Eigenlijk kan ik het dus helemaal niet hebben. En toch is het zo. Raar maar waar.

De patholoog heeft daarom verzocht om alsnog een uitstrijkje te maken om toch nog een keer op HPV te testen. Die uitslag is over een paar weken bekend maar heeft geen invloed meer op de beslissing om drastisch in te gaan grijpen. Als dit keer toch blijkt dat ik het virus heb kan dat hooguit verklaren waarom ik steeds zulke negatieve uitslagen scoor. Als ik het virus nog steeds niet blijk te hebben, staan zowel de gynaecoloog als de patholoog voor een raadsel. Maar hoe we het ook wenden of keren, die baarmoeder gaat eruit.

Ik heb uiteraard gevraagd of er geen oplossing te bedenken valt die minder ingrijpend is. Ze zouden alleen mijn baarmoederhals weg kunnen halen maar dan blijf je nog steeds noodgedwongen in het controletraject. Ben je dus nog steeds niet van die onzekerheid af. En loop je dus het risico dat je over een tijdje alsnog de pisang bent. Dat vind ik ook geen optie. Het is juist die onzekerheid (waar ik nu alweer sinds 2007 in zit) die het zo killing maakt.

Een zwangerschap is ook niet bepaald een aanrader. Het zou dan toch via IVF moeten, een zwaar proces waarvan het nog maar de vraag is of het lukt en hoe lang het duurt. Bovendien is het risico op complicaties gezien mijn leeftijd ook niet te verwaarlozen. En vertel mij niks over de impact van complicaties, daar weet ik dankzij mijn vorige zwangerschap helaas alles van! Tel daar bij op dat mijn baarmoederhals door twee operaties al verkort is wat ook weer het risico van een (te) snelle bevalling met zich meebrengt. En dan hebben we de belangrijkste factor nog niet eens genoemd: controles op baarmoederhalskanker hebben geen zin als je zwanger bent. Ik zou dan dus minimaal een jaar niet geocontroleerd kunnen worden. Daarna kan het misschien wel eens te laat zijn. Dat is een risico dat ik niet wil nemen. En ook niet moet willen nemen, zegt de gynaecoloog.

Zo, dat zijn de feiten. Nog vier weken. Dan ben ik officieel baarmoederloos. Niet meer in staat om te baren. Ik ben net ongesteld geweest. Als ik pech heb moet ik daar vlak voor de operatie nog een laatste keer doorheen, inclusief migraine-aanval. Laten we hopen dat ik daar na de operatie in ieder geval ook klaar mee ben. Maar dat is nog onzeker want mijn eierstokken blijven gewoon zitten om te voorkomen dat ik vervroegd in de overgang kom.

Wat een rotverhaal eigenlijk he .. als ik het zo teruglees. Het is ook net alsof het niet over mij gaat. Ik ken deze verhalen van mijn moeder. En mijn oudere zussen. Het zal definitief het einde zijn van mijn leven als jonge, frisse blom. Want ik mag dan wel 42 zijn, zo beleef ik het absoluut niet. Benieuwd hoe verlept ik me voel als we elkaar over een maand of wat weer spreken.

Misschien moet ik nog maar een tijdje doorschrijven in dit dagboek. Om alle sores een plekje te geven kan dat zeker geen kwaad denk ik. Maar ik vraag me wel af hoeveel recht ik heb om nadien nog een blog over zwangerschap of een IVF-dagboek te vullen. Terwijl ik never nooit meer zwanger kan raken … We zullen zien. Eerst maar eens die operatie doorstaan. En een beetje opknappen. Staat overigens ook minimaal zes weken voor. Het wordt geen fijne tijd, zoveel is zeker. Hopelijk kunnen we daarna eindelijk weer eens wat opbouwen. Want dat afbraakscenario van de laatste jaren ben ik wel zo verschrikkelijk beu!

Blader hier terug in mijn dagboek.

Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet?
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet?
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet
Lees ook:Dagboek IVF: doen we het of doen we het niet?